رشتۀ تسبیح ما را دوش مه‌رویی گسست
جام ایمانم به ساقِ سیمگونش برشکست
پیش ازینم بیش ازین نوشین دهانان دیده‌ام
تیر مژگانش ندانم چون به قلبش برنشست
مست او گشتم چنان کز خود ندانستم خبر
چشم او پیمانه و من مستِ آن جام الست
خود گمان کردم که یکتا صیدِ ابرویش منم
هاتفی گفتا که تیرش پای بس مردم بِخَست
از کمندش عاقلان رَستند بس خونین و زار
شکر دیوانه دلم از بندِ گیسویش نرست
جامِ می گر بر کَفَش بینید آن خون منست
هر کجا چون می‌رود قلب مرا دارد به دست
کامران تندر
مینیاتور اثر جهانگیر جعفریان
