به قلم گُردآفرید
---
گوسانان پارسی، خنیاگران یا چکامه خوانانی بوده اند که استعداد شگرفی در بداهه سرایی و سرودن ترانه های ملی و مردمی داشته اند. اینان توان آنرا داشتند که بر اساس مضامین به روز و یا روایات باستانی، شعر بسرایند و با ساز و آواز اجرا کنند…
بُن مایۀ کلام و ساز و کار این سلسله از ارباب سخن، حماسه است و در نهایت پیام و هدف ایشان، ملی گرایی، میهن دوستی و پاسداری از فرهنگ و هنر ایرانیست؛ چنانکه اگر از عشق، تغزّل، بزم، طبیعت، زندگی و عرفان هم بخوانند، باز جوهرۀ کارشان ره به حماسه می برد.
کامران تندر را از هر سو که بنگری، حماسه خوانی از سلسلۀ گوسانان پارسی ست. حلقه ای ست از این زنجیر کهنه سال که سر به باستان می برد؛ به کسانی که سرچشمه و سرسلسلۀ چنین آیین های کلامی بوده اند و کارشان پاسداری و انتقال بینش، منش و اندیشه های نیک “کیش مهرآیین” بوده است.
تندر اما خاصیت دیگری نیز دارد و آن اینکه در نوع خود “لشگر یک نفره” است. در همۀ کارهایش، اجرای همۀ سازها با مهارت هرچه تمامتر تا تدوین و تهیۀ ویدیوها به عهدۀ خود اوست. خود می سراید، خود می خواند و خود می نوازد…! نه فقط نی! که در نی نیز حکایتی دارد و هزار آوای عشق! و مگر ما در این زمانه چند نفر “نی بان” داریم؟
باری! در سرزمینی که هنر خوار شده است و جادویی ارجمند! ارج و اجر و مزد هنرمند, کوچ و غربت گزینی و رنج تنهایی است، بی هیچ متولی، یاور و حمایت و پشتیبانی…!
خاصیت کامران تندر بودن، عاشقیست. عاشقی که معشوقش ایران و مردمانِ رنج کشیدۀ این زادبوم است.
در پایان شما را به شنیدن “میراث” ارزشمند او دعوت می کنم.