Soroude Mazandaran سرود مازندران
در ایام سیاهی که نه بنیادهای اجتماعی بدون غرضی هست که تهیه کننده محتوای فرهنگی استوار برای این ملت باشد و نه شهبانویی که همچون مادری دلسوز برای فرهنگ ایران زمین، چشم نگران حال و روز هنرمندان باشد و ارکسترهای به غنیمت گرفته شده سرودهای فرمایشی پیروزی اهریمن را می‌نوازند … با هیچ، پاره‌های دل خویش را به هم بردوختم تا یادی کنم از شهبانو، بانویی که بزرگوار زیست و میدانم اگر دچار این سرنوشت شوم نشده بودیم، به جای این نسخه تولیدی در کنج پستو، سرود مازندران امروز حتماً برای بار نخست به مناسبت نوروز ، با ارکستری شایسته در دربار شاهنشاهی اجرا می‌شد، و در خور آن می‌بود که به شهبانو پیشکش شود. ای دریغ …
سرود مازندران را می‌توان نخستين اثر موسیقایی دانست که علاوه بر توجّه به جوانب حماسی و پرشکوه شاهنامه، سعی در برجسته کردن وجوه عاشقانه کلام فردوسی و توانایی آن بزرگ در بیان مضامین شاعرانه دارد. این اثر که بنا بر توصیه استاد عزيزم بهرام مشیری بر اساس نسخه سنت ژوزف ساخته شده است را مدیون دوره یک ساله همکاری با ايشان بر روی کتاب رستم و سهراب و کار و بحث با ایشان و زندگی در فضای شاهنامه میدانم.
نوروز یک سال کامران تندر
In the midst of these dark days of Persian nation, when the looted orchestras played the devil's victorious anthems, I stitched the pieces of my heart together to commemorate "the Queen of Iran" and her cares about the artists and Persian culture, and regret that if we hadn't met this fateful destiny, "Soroude Mazandaran" would be performed for the first time on Nowruz day, with a nice orchestra in Iran's royal palace, instead of this poor version. It might even be nice enough to be served to the queen.
The Mazandaran song is the first musical piece that aims to stress the romantic features of Ferdowsi's poetry and their tremendous ability to articulate lyrical ideas, in addition to focusing on the wonderful epic aspects of Shahnameh.
This work is the outcome of a one-year collaboration on the book of Rostam and Sohrab with my dear instructor Bahram Moshiri, as well as my working with him and living in the atmosphere of Shahnameh.